dulces micas, que cadunt de mensa sanctorum angelorum, in presenti
exilio felici palato deglutiat qui, terrenis omnibus renuntians,
omnia velut stercora reputat, ut gustare mereatur quam dulcis et
suavis est Dominus.
Que vera regni celorum investitio est et eterne possessionis
in eodem regno securitas ac future beatitudinis quedam prelibatio
sancta.
Propterea beatus Franciscus, tamquam verus imitator et discipulus
Salvatoris, in conversionis sue principio ad sanctam paupertatem
querendam, inveniendam atque tenendam omni studio, omni
desiderio, omni deliberatione se dedit, nil dubitans adversi, nil sinistri
timens, nullum subterfugiens laborem, nullam corporis declinans
angustiam, si tandem optio sibi daretur ut posset pervenire ad
eam, cui Dominus tradidit claves regni celorum.
Capitulum 1 -Beatus Franciscus interrogat de Paupertate.
Cepit sedule velut curiosus explorator circuire vicos et plateas
civitatis, diligenter querens quam diligebat anima sua. Interrogabat
stantes, percunctabatur advenientes, sic dicens: "Num quam
diligit anima mea vidistis?". Sed erat verbum istud absconditum
ab eis et velut barbarum. Non intelligentes eum, dicebant ei: "O
homo, nescimus quid loquaris. Loquere nobis in lingua nostra et
respondebimus tibi".
Non erat in die illa filiis Adam vox neque sensus, ut de paupertate
vellent conferre ad invicem aut loqui. Oderant eam vehementer
sicut et hodie faciunt, nec poterant de ipsa querenti quidquam
pacifice loqui; propterea velut ignoto respondent, et de quesitis aliquid
se nescire testantur.
Ibo -inquit beatus Franciscus- ad optimates et sapientes
et loquar eis. Ipsi enim cognoverunt viam Domini et iudicium Dei
|
1
5
10
15
20
25
|