exalare. Facto itaque reclusorio, cum mens eius in eo
esset ut mox includi deberet, cępit corpus eius magis magisque
molestiis ingravescere et deorsum iam velut non tam languore
quam decrepiti longevitate senii declinare. Nam a medio fere
anno nimia sibi flegmatis abundantia cum ipso lęsi pulmonis marcore
defluxerat et gravi eum tuscis anhelatione vexabat.
Non tamen propter hoc vir sanctus vel lecto decumbere vel, in
quantum possibile erat, soliti rigorem ieiunii acquieverat relaxare.
Quadam igitur die cępit paulatim corporis virtute destitui et
ingruente molestia gravius fatigari. Sole itaque iam ad occasum
vergente, precepit duobus fratribus qui adstabant, ut foras exirent,
cellulę post se ianuam clauderent, celebraturi vero sibi matutinos
ymnos ad eum diluculo remearent. Cumque illi de eius
fine solliciti velut inviti exirent, non statim ad quiescendum properant,
sed ne magistrum obire contingeret anxii, pretiosi
thesauri talentum prope cellulam latentes observant. Aliquandiu
igitur commorantes, cum deinceps curiosis auribus attentius auscultarent
et neque motum corporis neque sonum vocis audirent, iam
quod evenerat veraciter opinantes, impulsa ianua velociter irruunt,
lumen accendunt et beata anima in cęlum rapta supinum iacere sanctum
cadaver inveniunt. Iacebat itaque velut neglecta tunc
cęlestis margarita, in summi postmodum regis ęrarium honorifice
reponenda. Nimirum qui sic obiit ut predixit, illuc transiit quo
speravit. Vixit autem vir beatissimus centum viginti annis,
|
1
5
10
15
20
|