|
360
|| Anastasius episcopus servus servorum Dei dilectis filiis Rodulfo camaldulensi priori
eiusque fratribus tam presentibus quam futuris regularem vitam professis in perpetuum||.
Sicut equum est et officio religioso conveniens ea, quę in controversiam deducuntur,
iudicio vel concordia terminare, ita siquidem consideratio expostulat equitatis,
ut cum rationabiliter fuerint terminata, ad memoriam eorum habendam scripture
serie muniantur, quatenus in scripto inveniat secutura posteritas quid perpetuis debeat
temporibus observare. Eapropter, dilecti in Domino filii, qualiter controversia, quę super
integra villa de Montione cum curte sua, inter vos et monachos sanctę Florę vertebatur,
in presentia dilectorum filiorum nostrorum Cencii portuensis episcopi, Rolandi
presbiteri et cancellarii et Oddonis diaconi cardinalium, assistentibus illis Gregorio de
Primicerio archario et Gregorio corano iudicibus, ex mandato nostro, fuerit ventilata,
et in nostra presentia ordine iudiciario terminata, presentibus litteris precepimus annotari.
Primo siquidem pars monasterii sanctę Florę affirmabat nullam esse venditionem,
quia solemnitate iuris subnixa non erat, et ideo rei vendicationem intendebat. Secundo
asserebat quod villa de Montione ad monasterium sanctę Florę ex imperiali domo
processerat. Tertio vero quod instrumentum venditionis non consensu maioris partis
monachorum fuerat roboratum. Preterea quarto loco ponebant villam ipsam ultra
p. 489
duplum pretii, quod monachi sanctę Florę inde acceperant, valuisse. Porro ad confirmationem
primę assersionis advocati monasterii sanctę Florę conabantur ostendere, quod
res mobiles essent in monasterio et alie res mediocres immobiles, videlicet que propter
ingens debitum possent sine minori dispendio ipsius monasterii vendi et iuste alienari.
Per contrarium autem pars prioris et fratrum camaldulensium contra primum capitulum
certis rationibus respondebat, quod venditio illa sufficienter auctoritate iuris esset
munita, et quod res mobiles tunc non fuissent in monasterio sanctę Flore quę tantum
honus debiti vel ad maiorem partem exonerandam possent sufficere. Res quoque immobiles
non habebant monachi predicti monasterii, quas ita convenienter ad solvendum
debitum possent distrahere. Addens, quod nimium es(t) alienum, urgebat idem cenobium,
et quod in utilitatem ipsius pecunia, quam camaldulenses fratres solverant, sit conversa.
Ad quod sane probandum instrumentum publicum et munimenta plurima protulerunt,
quibus erat fides omnimoda adhibenda, et sic comprehensi sunt advocati sancte
Flore, non vero in primo capitulo, sed potius mendacium astruisse. Profecto advocati
predictorum camaldulensium fratrum secundum et tertium capitulum evidentissimis
rationibus destruebant, donationem illam de imperiali domo processisse negantes; monachos
etiam sancte Flore per subscriptiones eorum consensisse, probabant. Erat enim
instrumentum ipsum maiori parte fratrum subscriptionibus roboratum. In secundo vero
et tertio et quarto capitulo reperti sunt illi qui pro monasterio sancte Flore contendebant
penitus in probationibus defecisse, et tam prenominati cardinales quam iudices,
qui a nobis ad audiendam causam delegati sunt, cognoverunt allegationes et attestationes
eorumdem advocatorum ad faciendam fidem sudictis capituliS pondere caruisse; immo
camaldulenses rationabiliter in contrarium probasse. Unde predicti filii nostri cardinales
et iudices, qui ad causam audiendam fuerant delegati, quibusdam prudentibus iurisperitis
sibi ascitis, utriusque partis allegationes subtiliter indagantes, et camaldulensium
fratrum allegationes cognoscentes penitus prevalere, ex mandato nostro in nostra presentia
prefatus Gregorius primicerius archarius iudex diffinitiva sententia Guidonem
camaldulensem yconomum ab impetitione Ildebrandi yconomi sancte Flore super integra
villa de Montione cum sua curte absolvit. Nos ego eandem sententiam auctoritate sedis
apostolice confirmamus, et supradicto Ildebrando yconomo et universo conventui sancte
Flore super hac causa perpetuum silentium imponentes, sententiam ipsam ratam et
inconvulsam decernimus permanere. Nulli ergo omnino hominum liceat hanc nostrę
confirmationis paginam temerario ausu infringere, seu ipsis modis aliquibus contraire.
Si quis autem hoc attemptare presumpserit, indignationem omnipotentis Dei et beatorum
Petri et Pauli apostolorum eius incurrat, et a sacratissimo corpore ac sanguine
Dei et domini redemptoris nostri Iesu Christi alienus fiat, atque in extremo examine,
nisi reatum suum condigna satisfactione correxerit, districte ultioni subiaceat.
p. 490
Conservantes vero ipsam beatorum Petri e Pauli ac nostram benedictionem et gratiam
consequantur. AMEN, AMEN, AMEN.
(R.) Ego Anastasius catholicę ecclesię episcopus ss. (M.)
† Ego Gregorius presbiter cardinalis titulo Calixti ss.
† Ego Guido presbiter cardinalis titulo sancti Grisogoni ss.
† Ego Hubaldus presbiter cardinalis titulo sancte Praxedis ss.
† Ego Manfredus presbiter cardinalis titulo sanctę Savine ss.
† Ego Iulius presbiter cardinalis titulo sancti Marcelli ss.
† Ego Bernardus presbiter cardinalis titulo sancti Clementis ss.
† Ego Iohannes presbiter cardinalis titulo sanctarum Susannę et Felicitatis ss.
† Ego Octavianus presbiter cardinalis titulo sancte Cecilie ss.
† Ego Astaldus presbiter cardinalis titulo sancte Prisce ss.
† Ego Henricus presbiter cardinalis titulo sanctorum Nerei et Achillei ss.
† Ego Iohannes presbiter cardinalis tituo sanctorum Silvestri et Martini ss.
† Ego Guido diaconus cardinalis s. Marie in Porticu ss.
† Ego Iohannes diaconus cardinalis sanctorum Sergii et Bachi ss.
† Ego Odo diaconus cardinalis sancti Nicholai in carcere Tulliano ss.
† Ego Ymarus tusculanus episcopus ss.
† Ego Cencius portuensis episcopus et sancte Rufinę ss.
Datum Laterani per manum Rolandi sancte Romanę ęcclesię presbiteri cardinalis et
cancellarii III kl. iunii, indictione secunda, incarnationis dominice anno M. c. l. IIII,
pontificatus vero domni Anastasii pape IIII anno primo.
| |