|
265
MCCXIII
A. D. 1055
+ In nomine domini quartodecimo anno principatus domni nostri gisulphi gloriosi principis,
mense aprilis, hoctaba indictione. Ego madericus de loco nucerie filius quondam
balsami, vice mea et pro vice machenolfi, qui fuit de finibus capue filius quondam petri,
de eo ……, ante vonis hominibus et subscriptis testibus, per licentiam et absolutionem
domnus muscatus domini gratia venerabilis abbas ex monasterio sancte sophie, que
sita est intus cibes salerni, per conbenientia ad tenendum et lavorandum tradidit alferi
de locum balentino filio quondam mari de rebus pertinente ipsius ecclesie quadtuor pecie
de terris, quod pars predicti monasterii habet in iamdictum locum valentinum. Prima pecia
de terra cum arbustis et vacuum in locum, ubi dicitur ad ortale, que abet finis et mensuras:
a parte orientis fine domnica, et passi viginti hocto; a parte meridie fine palude,
inde passi nobem et cubitum unum; a parte occidentis fine de consortibus, et passi viginti
hocto; de super capite a septemtrione, et passi undecim. secunda pecia cum arbusto
et aliquantum bacibum in eodem loco balentinum per as fines et mensurias: a parte
meridie fine via iusta ipsa mensuria, et passi sidecim: ab occidente fine gisolfi, et passi
septuaginta hocto: a septemtrione fine padule et inde passi viginti et sex; ab oriente fine
episcopio sarnense, et passi septuaginta octo. tertia vero pecia de terra cum arbusto, ubi
dicitur casalina, que abet finis et mensuras: a parte orientis fine via conventiaria iusta
ipsa via mensurati passi viginti duo et due sorti de passi. a septemtrione fine rebus ipsius
ecclesie. inde passos septuaginta quadtuor; a parte occidentis fine media sepe, iusta
ipsa sepe mensurati, passi quinque et medium: et revolvit in oriente passi triginta quadtuor,
et rebolbit in meridie per fines laidulfi passi quadtuordecim et medium. et abinde
revolbit in parte orientis per fine suprascripti alferii, et coniungente se in priora fine, et
sunt inde passi quadraginta, ad iusto passu mensurati. Ec vero suprascripta rebus cum
arbustis et vacuum per suprascriptas fines et mensuras, tote et inclite illud ego iamdictus
modericus vice mea, quam et pro vice suprascripti machenolfi, per licentiam et absolutionem
suprascriptus domnus venerabilis abbas, pro parte ipsius monasterii, ipsius iamdicti
alferio tradidit cum una margine, que pars ipsius monasterii abet in ipsum locum
valentinum, ubi at colomnole dicitur, cum quantum intus ipsa padule estra suprascripta
mensuria de ambo ipse supradicte pecie, illa que dicitur ad ortale, et illa vinea que dicitur
propinquo ad portilionem, intus padule intrare potueris ad lavorandum: Tali tinore,
ut amodo et semper natos nascentes tota et inclita suprascripta traditione ipse supradictus
alferio et suos eredes tenere, et dominare, et fobee, et omnis utilitatis ibidem faciant
iusta rationem, et intus ipsa pecia, que dicitur da casalina, tuburum ibidem faciant,
et ille et suos eredes suprascripta traditione per omnem annum apto tempore lavorent et
cultent, et studient vonum de super et de subter, sicut meruerit, et ubi meruerit arbores
et vites de vono vitineo ibidem plantent et propaginent, sicut meruerit, ut cotidie in melius
prophiciant et non dispereant, et de quod per annum ibidem seminaverint in tota
suprascripta traditione, illud apto tempore cultemus et studiemus vonum, sicut meruerit;
et semper per omnis annum per tempore de aree et de vindemie faciant scire pars ipsius
monasterii, ut ibi pergant aut dirigant missum suum, et de omnis fruges vel quicquit
quas de supter de suprascripta tradictione exierint, deant inde ad pars ipsius monasterii,
vel ad ipsum missum, iusto terraticum, sicut est vel fuerit consuetudo loci illius, et tota
ipsa tradictione per annum faciamus salba, et abto tempore illa vindemiemus rationabiliter,
et illut at palmentum procurent, sicut meruerit; et de omnis ipso vino quas de suprascripta
tradictione exierit, deant exinde ad pars ipsius monasterii, vel ad ipsum missum;
qui pars ipsius monasterii ibidem direxerit inclitam medietatem, et reliquam medietatem
inde sibi abeant, et ipsa medietas de ipso vino, que ad pars ipsius monasterii in
sortem evenerit, ille vel suos heredes salbum illud reponant intus ipso tuburio, qui ibidem
intus ipsa pecia, que dicitur ad casalina, fecerint, in organea da vino, que pars ipsius
monasterii ei assignaverint, qui per ipsum alferium et per suos eredes per annum vona
siat conciata et studiata semper, et salbum illud faciant, donec illud inde tulerit, absque
ignem et generationem. Dum ipsum missum qui ibidem direxerint propter ipsa vindemia
vigilandum, et terraticum recipiendum, et equum suum nutricent secundum illorum fuerit
possivilitatem, et palmentaticum ei deant per omnis annum gallina una; et liceat pars
predicti monasterii per annum perquirere ipsa traditione, et si non esset vona lavorata
et cultata, liceat inde pingnerare usque ad legem. Tantum quale tempore in iamdicto
hordine ille vel suos heredes suprascripta traditione tenere et lavorare noluerint, aut non
potuerint, liceat illis inde exire cum causa illorum movilia, quod iustum fuerit, et iret
cum illud ubi voluerit. et inclita ipsa tradictione per iamdictas fines et mensuras lavorata
et cultata vona, qualiter meruerit, remidtant ad potestatem pars predicti monasterii,
faciendum inde pars ipsius iamdicti monasterii quod voluerint. Verumtamen dum ipse
alferius et suos heredes, dum ipsa suprascripta tradictione in suprascripto hordine tenere
et lavorare noluerint, ipse supradictus domnus venerabilis abbas et suos successores suprascripta
traditione ipsius suprascripti alferii et a suis heredibus defensent cum vice de
vie sue da omnis omines omnique partibus, et non illud ei tollere aut contrare querant.
Unde in eo tinore per combenientiam guadiam michi ipse alferius dedit, et ego madericus
vice mea, et pro vice suprascripti machenolfi, per absolutione supradicti domnus abbas,
et pro sua parte ipsa guadia subscepi, et mediatorem michi posui guaiferius de ipsum
locum valentino, et filium quondam iohanni, qui dicitur de grima, et per ipsam guadiam
hobligavit se ipse alferius et suos eredes, si, sicut superius scriptum est, ad pars predicti
monasterii non adimpleverint, et suprascripta vel ex eis quicquam remobere aut contradicere
presumpserint, per supradictam guadiam hobligavit se ipse alferius et suos heredes
componere ipsius domni abbati et ad suis successoribus, seu omini illi cui brebem
iste pro pars et vice predicti monasterii in manum paruerit, quinquaginta auri solidos
constantinianos, et omnia suprascripta adimplere. Veruntamen recolimus, quod superius
non memoravimus omnia suprascripta fecit exere ipse supradictus domnus abbas per largietatem
et absolutionem domni guaimarii comitis et de germani sui filii quondam domnus
paldulfus comes, qui sunt advocati ipsius monasterii; et inter virgulas dicit: quadraginta.
Seum et tradidit ipsius alferii in suprascripto hordine alia pecia, que est terra
cum arbusto propinquo portilione, que est per as fines et mensurias: ab occidente fine
padule, passi viginti duo; a meridie fine laidolfi, et passi quinquaginta duo; a septemtrione
fine domnica, quinquaginta; ab oriente fine via puplica et coniungente in priora
fine, passi quadtuordecim et medium, iusto passu mensuratos. Quod scripsi ego iohannes
clericus et notarius.
+ Ego Angelus presbiter.
| |